Ֆիլմ, որ խոսում է համարձակությամբ։ Ժակ Օդիարի ֆիլմը միավորում է հանցագործության դրաման, երաժշտական թատրոնը և խոր սոցիալական արձագանքը՝ մի պատմություն, որտեղ սահմանից այն կողմ անցնելը ոչ թե վախ է, այլ՝ ազատություն։

Սա թմրավաճառի կերպարանափոխման պատմությունն է՝ կնոջ դարձի ճանապարհը, ներկայացված մի փաստաբանի հայացքով, որն ինքն էլ կորցրել է հավատը համակարգի հանդեպ։

Այս ֆիլմը հուզում է, զարմացնում և լուրջ ենթատեքստով հիշեցնում՝ կինոն սահմաններ չճանաչող արվեստ է։

«Էմիլիա Պերես»-ը Եվրոպական ֆիլմերի փառատոնի շրջանակում ցուցադրվող առաջին ֆիլմն է։

Պատմություն՝ ոչ թե անցյալի, այլ՝ բոլորիս մասին։

Գրիգորիս Կարանտինակիսի «Զմյուռնիա»-ն մոռացված կրակների մեջ մի ընտանիքի ճակատագիրն է։ Այն պատմություն է կորստի, հիշողության ու դիմանալու ուժի մասին՝ մեծ զգայունությամբ ու պատմական շնչով։

Տիլդա Սուինթոնն «Վերջը» ֆիլմում մարմնավորում է միլիարդատիրոջ, որը բախվում է աշխարհի ավարտին։ Ֆիլմը մյուզիքլ է, դիստոպիա ու մարգարեություն։

Միաժամանակ վեհ ու անձնական՝ ֆիլմը խոսում է ուժի, կլիմայական աղետի ու ժխտման մասին։ Սուր ու հեռանկարային կինո՝ երգով ու զգուշացմամբ։

Մանկությունը՝ այն եզրագծում, որտեղ երազը դեռ չի տարբերվում իրականությունից։
Պազ Վեգայի ռեժիսորական դեբյուտը՝ «Ռիտա»-ն, նուրբ ու լուսավոր հայացք է մանկական աշխարհին։

Սրտաշարժ, լռությամբ պատմված պատմություն՝ այն մաքրությամբ, որ միայն երեխաներն ունեն։

Հմայիչ ճամփորդություն ժամանակի ու տարածության մեջ՝ խառնված արխիվային կադրերի ու ոչ սովորական սիրո պատմության հետ։

Միգել Գոմեշի «Մեծ ճանապարհորդություն»-ը խաղ է հիշողության ու կորստի հետ, պոեզիա է տեսախցիկի միջով։ Արկած, որը շարժվում է սահուն ու թեթև՝ ինչպես երազ։

Ո՞վ է պատմությունը պատմում։ Եվ ինչո՞ւ։

Ռադու Ժուդեն իր հատուկ սուր լեզվով բացահայտում է պատմությունների «վաճառքը»՝ օգտագործելով նյութեր անցյալից, հեգնանք ու խիզախություն։
«Կոնտինենտալ ’25»-ը բարդ հարցեր է բարձրացնում՝ խաղալով ձևի ու բովանդակության սահմանների հետ։

Ռեժիսոր Պաբլո Լարրայինի ֆիլմում Մարիա Կալլասին մարմնավորում է Անջելինա Ջոլին։ Իսկ Կալլասը մի կին է, ում ձայնը դարձել է հավերժություն։ Ֆիլմը՝ լռության ու սիրո, արվեստի ու անձնական զոհաբերության մասին է։